Της Εύης Κουτρουμπάκη
Αρωγή στην προσπάθεια των κατοίκων του χωριού του Πηλίου να κρατήσουν ελεύθερο το νερό του τόπου τους.
«Μέχρι τη μέρα που εμφανίστηκε “Εκείνος” ζούσαμε χαρούμενοι στο ομορφότερο νησί του κόσμου…», «Τα παιδιά του τελευταίου νησιού», Ζουλφί Λιβανελί. Ετσι ξεκινά μια από τις ωραιότερες αλληγορικές μικρογραφίες που έχουν γραφεί στην τουρκική λογοτεχνία και αφορά την αλλοίωση του φυσικού αρμονικού τρόπου ζωής από την αλαζονεία και την υπεροψία από τους επί γης φορείς της. Αυτήν τη φράση σκεφτόμουν όταν ανηφόριζα για τις Σταγιάτες πριν από έναν μήνα, προσκεκλημένη των διοργανωτών στο καλοκαιρινό φεστιβάλ πολιτισμού που διοργανώνεται στο χωριό εδώ και χρόνια. Φέτος τα «Σταγιάτεια Νάματα» αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.
Πολλά ερωτήματα διεμβολίζουν τη σκέψη μου φτάνοντας στην πλατεία. Υπάρχουν σήμερα αθώες κοινωνίες; Μπορεί κάθε πολίτης, κάθε εκκολαπτόμενος πολίτης να διακρίνει πως οι άνθρωποι στους οποίους εμπιστεύτηκε πολλάκις την τύχη του ήταν λαοπλάνοι και κομπαστές; Πώς παρεμβαίνουν στη ζωή σου, αργά στην αρχή όσο να μην τους καταλάβεις, έντεχνα αργότερα όσο να μην ξέρεις τι να κάνεις.
Η συνέχεια εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου